Beste Joep,
Je schreef me laatst over Hart Crane en zijn (Brooklyn) Bridge en het toeval wil dat ik nu, vanaf het dak van mijn hotel, gelegen aan voor hem de overzijde van de East River, had kunnen zien hoe hij naar de schepen tuurde die voorlangs de wolkenkrabbers van Manhattan af en aan voeren, hoe zijn meesterwerk aldus geboren werd, was ik hier 92 jaar eerder neergestreken.
Beste Jur,
In de Ardennen, in een huisje zonder internet, dacht ik aan een oude mijnwerker die met zijn zwarte longen en zijn kapotte rug ronddwaalt tussen de afgegraven Silezische heuvels waar hij, diep onder de grond, zijn leven heeft doorgebracht. “De laatste jaren heb je een onmenselijke hoeveelheid tabak opgerookt,” denkt hij. “Maar het is nog steeds niet genoeg, de lucht is nog steeds te schoon.” Die mijnwerker is een passant in het tijdloze moderne Tsjechië dat Marek Šindelka (1984) oproept in Anna in kaart gebracht. Het mooie van die roman is dat Anna in het geheel niet in kaart Continue Reading…
Beste Jur,
Terwijl ik op aanraden van de permanente secretaris van de Zweedse Academie naar Blonde on Blonde luister (heerlijke plaat) probeer ik erachter te komen waarom het leuk/niet leuk is dat Bob Dylan de Nobelprijs heeft gewonnen. Salman Rushdie heeft hem al hartelijk gefeliciteerd. Iemand wijst erop dat Dylan helemaal niet de eerste liedjesschrijver is die de eer te beurt valt, al kreeg Rabindranath Tagore hem wel degelijk voor drukwerk, het bundeltje Gitanjali. (Uit het voorgaande zou je kunnen opmaken dat India vierkant achter Dylan staat.) In de coulissen warmen dubieuze Continue Reading…
Beste Joep,
Iedereen heeft wel eens gehoord van de schrijver Paul Michel. Al heb je nog nooit een letter gelezen buiten de schoolbanken, en al gaat er geen enkel lichtje branden wanneer iemand lyrisch vertelt over La Fuite (1968), dan op zijn minst zou je zijn kop herkennen als hij op je scherm voorbij kwam. Een goede kennis van me las voor het eerst over hem eind jaren 90 in de debuutroman van de Britse Patricia Duncker. Continue Reading…
Beste Jur,
Sommige boeken schijnen er altijd geweest te zijn. Ze staan in je kast, je kunt je niet herinneren dat ze er ooit niet waren, ze vormen de zuilengalerij waartussen je de nieuwe aanwinsten een plekje geeft. Underworld is zo’n boek. Ook al verscheen het pas 1997 – rijkelijk laat voor de eeuwigheid. En ook al weet ik precies waar en wanneer ik het heb aangeschaft, want dat noteer ik plichtsgetrouw op de Franse pagina: 30 maart 2010 in Amsterdam. Zesenhalf jaar geleden pas, maar het voelt als altijd.
Underworld, het magnum opus van Don DeLillo, is gezegend of vervloekt met die Continue Reading…