Winter

Beste Jur,

De lente is in het land! Wat heerlijk, wakker te worden in een zonbeschenen wereld en de grond te kunnen ruiken…

Wie ook in het land is: Ali Smith. Ze heeft een nieuwe roman, Winter, en morgenavond wordt ze voor publiek geïnterviewd in de Amstelkerk in Amsterdam. Ik zou er wel heen willen, maar ik zit dan een stukje verderop in het Muziektheater voor een nieuwe productie van Henzes moderne operaklassieker Das Floß der Medusa. (En ik kan dus ook geen wijn komen drinken bij jou thuis.)

Winter is het tweede deel van Ali Smiths vierluik over de seizoenen. Ik schreef je eerder al over Autumn, dat in de herfst van 2016 de allereerste Brexit-roman was (Ali Smith, Schotse, heeft weinig op met Brexiteers). Autumn was een mooi boek, maar niet een van Smiths beste – de lat ligt bij haar ook wel erg hoog.

In Winter heeft Sophia een vlekje in haar gezichtsveld, een vlekje dat steeds groter wordt, een sferische verschijning die vlak voor haar uit zweeft, waar ze ook gaat, en die een hoofd blijkt te zijn. Een echt, lichaamsloos, enigszins androgyn hoofd. Het zal je maar gebeuren. De kracht van Smith is dat zo’n bizar vertrekpunt leidt tot een scherpzinnig menselijk verhaal, dat van a tot z geloofwaardig is en opgetekend in een speelse taal om van te smullen.

Ik heb Winter nog niet eens uit, maar stiekem verheug ik me al op Spring.