Beste Jur,
Delmore Schwartz stierf in de vroege ochtend van maandag 11 juli 1966. Dertig jaar eerder was hij de golden boy van de Amerikaanse letteren geweest, maar inmiddels had hij vrienden en familie van zich vervreemd. Drank, drugs, manisch-depressief. Hij woonde in een goedkoop hotel in Midtown Manhattan, vlakbij Broadway. Bezoek kreeg hij niet meer, ik stel me voor dat een kamermeisje zijn lichaam heeft gevonden.
Continue Reading…
Hooggeëerde, zeer gewaardeerde, beste dr. Jur!
Deze ansichtkaart stuur ik je vanaf de oever van de Rijn, die op de plek waar ik me bevind ons land binnenstroomt. Ik ben hier, zoals je weet, drie dagen geleden neergestreken, met mijn bescheiden uittreksel uit de wereldbibliotheek en mijn geliefden. Ik kijk uit op de dijk. Daarachter de rivier, erboven de hemel. Het is koud en nat en schitterend. Op naar de lente.
Continue Reading…
Beste Joep,
Stel je voor dat je post kon ontvangen uit de toekomst, waar zou je op hopen? Op bruikbaar advies? Een spannend raadsel, een geruststellend woord? Of wat als je Continue Reading…
Beste Jur,
Wij hebben allebei weleens in Monterosso, aan de Ligurische kust, door de spijlen van het hek naar het okergele zomerhuis van Eugenio Montale staan kijken. In dat huis bracht Montale zijn zomers door, daar leerde hij een wereld van zee en rotsen en adolescent verlossingsverlangen kennen die hij zo indringend heeft opgeroepen in zijn debuutbundel Ossi di seppia uit 1925. Inktvisskeletten, aangespoeld wrakhout, juttersgoud, de horizon, de kapotte mazen in het vissersnet waardoor je, misschien, zou kunnen ontsnappen… Continue Reading…
Beste Jur,
“All have won and all must have prices,” said the Dodo.
Morgen is het zover: dan slingeren we het nieuwe tijdschrift dodo/nododo de wereld in! En onze vertaling van Lewis Carrolls nonsensgedicht Jabberwocky, niet te vergeten. Dit alles tijdens het symposium van het Lewis Carroll Genootschap in de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag. Ik vertel je natuurlijk niets nieuws – we hebben het over weinig anders gehad, de afgelopen maanden, in de analoge wereld – maar mijn vrolijk borbelende anticipatie zoekt een uitweg. Ik heb het evenement ook aangekondigd op Tzum.
Beste Jur,
Weet je nog, de Brooklyn Bridge? Vorig jaar las ik in de poëzie van Hart Crane een mythische evocatie van die brug, met zijn indrukwekkende ‘dubbele regenboog’ (in de woorden van een andere dichter, Marianne Moore). Toevalligerwijs keek jij er op hetzelfde moment vanuit je hotelraam op uit. Een vleugje Arletta-synchroniciteit! Een week geleden liep ik zelf over de Brooklyn Bridge, voor het eerst, het was nogal winderig en een paar van die verzen en herinneringen woeien door mijn hoofd. Continue Reading…
Beste Jur,
De eerste sneeuw ligt op de daken. Ik heb mijn voeten op de radiator en kijk uit het raam. Ik zit hoog genoeg om geen mensen te zien, de wereld heeft dat aangename zwart-wit dat sneeuwval met zich meebrengt, een tafereel in grijstinten, de rokende schoorstenen, de kale takken. Recht voor me uit is de zon verblindend wit. Samengeknepen ogen. Eromheen de verfvegen van een winterlucht.
Grijstinten zijn goed nieuws. Hoe spectaculairder de lucht, hoe gevaarlijker. Die wijsheid komt uit een boek van Don DeLillo, White noise, over een bedaagde Continue Reading…
Beste Jur,
Zoals je weet zijn engelen de boodschappers van God en bemiddelen ze tussen het aardse en gene zijde. Zoals ik tot voor kort niet wist zijn het er precies tweeënzeventig, althans volgens de kabbala, en hebben ze allemaal een naam. Ik kwam erachter dankzij de wereldpremière van 72 angels, een bijzonder werk voor kamerkoor en saxofoonkwartet van de Russisch-Amerikaanse componiste Lera Auerbach. Het duurde anderhalf uur en de tekst bestond uit niet meer dan die Continue Reading…
Beste Joep,
Je schreef me laatst over Hart Crane en zijn (Brooklyn) Bridge en het toeval wil dat ik nu, vanaf het dak van mijn hotel, gelegen aan voor hem de overzijde van de East River, had kunnen zien hoe hij naar de schepen tuurde die voorlangs de wolkenkrabbers van Manhattan af en aan voeren, hoe zijn meesterwerk aldus geboren werd, was ik hier 92 jaar eerder neergestreken.
Beste Jur,
In de Ardennen, in een huisje zonder internet, dacht ik aan een oude mijnwerker die met zijn zwarte longen en zijn kapotte rug ronddwaalt tussen de afgegraven Silezische heuvels waar hij, diep onder de grond, zijn leven heeft doorgebracht. “De laatste jaren heb je een onmenselijke hoeveelheid tabak opgerookt,” denkt hij. “Maar het is nog steeds niet genoeg, de lucht is nog steeds te schoon.” Die mijnwerker is een passant in het tijdloze moderne Tsjechië dat Marek Šindelka (1984) oproept in Anna in kaart gebracht. Het mooie van die roman is dat Anna in het geheel niet in kaart Continue Reading…