Arletta al Giro d’Italia: 1 – Bitch / Moeder

Beste Joep,

Karma is a bitch. Deze ongetwijfeld weinig fijnzinnige constatering dringt zich nu en dan aan een mens op. Vandaag overkwam mij dat toen ik op de boot naar Texel vernam dat Chris Froome gevallen was tijdens de verkenning van de openingstijdrit van de Giro.

Voor diegenen die vorig jaar rond deze tijd onder een steen leefden: Maastrichtenaar Tom Dumoulin won toen de Giro als eerste Nederlander ooit (nee, Zoetemelk ook niet). De 100e Ronde nog wel, die hij wegkaapte voor de tanden van de haai van de straat van Messina (Vicenzo Nibali). Dit jaar doet Dumoulin weer mee. Maar Froome dus ook, de in Nairobi geboren Keniaanse Brit, skelet op een fiets maar viervoudig winnaar van de Ronde van Frankrijk. De verwachting is dat Dumoulin en Froome de Coppi en Bartali van deze Giro gaan worden (de jongere Coppi luidde het einde van het tijdperk van de oudere Bartali in). Waarom is de val van Froome ‘karma’, wil u weten? Nou, Froome pufte vorig jaar tijdens de belangrijkste etappe in de Vuelta genoeg pufjes astmamedicijn weg om een Kanaaltunnel mee te openen, maar werd tot op heden niet geschorst en speelt de vermoorde onschuld.

Vandaag reed hij door zijn val wat houterig door de bochten en verloor 37 seconden op Dumoulin, die de tijdrit van 10 km door Jeruzalem won en dus zijn roze trui van vorig jaar weer aan mocht trekken. Maar, Rome is nog ver.

‘De eerste pannenkoeken zijn voor de kinderen,’ zei langebaanschaatser Jan Bos ooit na een verloren seizoensouverture. Een uitspraak die qua schoonheid Bos’ schaatsstijl naar de kroon stak (wat kon die man mooi schaatsen!). Maar Tom is geen Tommeke meer, en deze 37 seconden steekt hij mooi in zijn zak.

Eigenlijk hadden we vandaag op Sicilië moeten rijden, zoals in de Giro van ’49, maar daar komen we pas over een paar dagen aan. Destijds voerde de openingsetappe van Palermo naar Catania over een luttele 261 kilometer. Er was één man die die dag een afspraak had met het lot: Mario Fazio, geboren en getogen in Catania. En met zijn moedertje lief. Die dag in mei werd de grootste uit zijn leven. De dag dat de koers de stad aandeed waar zijn geboortehuis stond. Hieronder staat het moment vlak voor Mario’s machtige eindspurt prachtig beschreven door Dino Buzzati. Karma is een moeder:

“Toen hij het stadion binnenreed, en boven hem het gejuich van de menigte losbarstte, waren Fazio’s blikken naar iets op zoek. Het was er. Ter hoogte van de finishlijn, vlak achter het stalen hekwerk, daar was het gezicht van zijn moeder, rond, goedig, opgelucht, en ze lachte.”