Beste Joep,
Jij zit beter in de literaire prijslijsten dan ik. Zo weet jij in een oogwenk Saul Bellow en Czesław Miłosz te verbinden. Maar mij lijstjeslustig onledig houden doe ik minstens zo graag (The Book of Lists, héérlijk) dus jouw post over de vettepotnominatie van Enright leidde mij linea recta naar Wikiland. Weinig winnaars daar van wie ik nog nooit had gehoord, trouwens. Hoewel, wie is die mijnheer Miller die in 1999 DeLillo, McEwan en Murakami achter zich liet? Een paar muisklikken verder verwijs ik hem al weer naar de stapel ‘gaan we niet lezen’, een tijdelijk stapeltje dat snel weer oplost in ‘nooit van gehoord’: het geheugen moet zich nou eenmaal tegen onze vraatzucht beschermen.
Er zijn ook boeken die je nooit zult lezen omdat niet geschreven zijn, zoals het boek – ‘zonder plaatjes of gesprekken’ – dat Lorina Liddell (“de zus van”) las op de oever van de Thames. Of die ooit wel geschreven zijn, maar later verloren zijn gegaan als manuscript of in een bibliotheekbrand.
Of boeken die misschien wel al geschreven zijn maar waarvan je hoopt dat ze nooit zullen verschijnen. Heb je de afgelopen dagen nog door Central Park gelopen en de eenden zien dobberen op de vijvers? Waar zouden die eigenlijk naartoe gaan in de winter? Eigenlijk wil je het antwoord helemaal niet weten. Zo wil ik ook niet weten ‘hoe het afgelopen is’ met Holden Caulfield, en God verhoedde het dat er een vervolg op The Catcher verschijnt. Gek genoeg ben ik dan wel weer benieuwd naar Salingers oorlogsroman, en naar zijn lemma over Vedanta Hindoeïsme (dank zij Seymour en Buddy heb ik Reginald Horace Blyth leren kennen: driewerf hoera!). Nou, vooruit, kom dan ook maar door met nog wat fijne verhalen van de Glass-family.
Voor 2020 zal er het een en ander verschijnen aldus serieuze geruchten. Het lijkt me sterk. Wat ook sterk is, is dat Laura Palmer 26 jaar geleden aankondigde na 25 jaar terug te keren en dat dat nu aanstaande is. The Catcher in the Rye en Twin Peaks behoren beide tot de heiligdommen van de Westerse beschaving, maar ik ben ten aanzien van de ‘sequel’ bij Lynch minder nerveus dan bij Salinger. Samen kijken?
1 Comment
Goed idee om samen te kijken! Dat heeft die Lynch toch weer mooi meta uitgekiend, met z’n voorspellingen… Ik heb de eenden in het park gezien, al moest ik wel tussen de mensen door kijken om een glimp van de vijvers op te vangen. Sinds Holden Caulfield er rondliep – jij als Salingeriaan weet vast precies welk jaar dat was, in ieder geval kort na de oorlog – is het een stuk drukker geworden in Central Park. Ook Bellow en Milosz zijn daar trouwens weleens geweest, de een vaker dan de ander. Maar ik vermoed dat je doelt op hun Nobelprijzen, die ze kregen in de jaren dat de grondleggers van Arletta het levenslicht zagen;-)