Alice

Beste Jur,

‘Alice was beginning to get very tired of all this sitting by herself with nothing to do: every so often she tried again to read the book in her lap, but it was made up almost exclusively of long paragraphs, and no quotation marks whatsoever, and what is the point of a book, thought Alice, that does not have any quotation marks?’

Bij jou zijn allang alle alarmbellen afgegaan bij deze knipoog, vette knipoog, zeg maar gerust spasme van het ooglid, naar het begin van Lewis Carrolls Alice in Wonderland. Het citaat is de openingszin van Asymmetry, de debuutroman van Lisa Halliday, die momenteel een hype is in de Engelstalige wereld, omdat het verhaal, over een jonge vrouwelijke redacteur die een verhouding heeft met een wereldberoemde mannelijke auteur van zeventig, gebaseerd is op Halliday’s eigen verhouding met Philip Roth, begin deze eeuw, maar ook (vooral, hoop je) omdat het een bijzonder boek schijnt te zijn. Dat vond Roth ook, die het voor zijn dood nog heeft gelezen.

Ik ben benieuwd. In een recensie las ik al dat de hoofdpersoon Alice heet, wat in een boek dat stijf staat van de literaire verwijzingen maar één ding kan betekenen. Halliday heeft het eerste deel van haar roman zelfs een motto meegeven uit The annotated Alice van Martin Gardner: ‘We all live slapstick lives, under an inexplicable sentence of death…’ Dat klinkt dan weer als het type verzuchting dat Philip Roth zijn aftakelende helden graag in de mond legde.

Asymmetry begint nadrukkelijk buiten zijn eigen kaft, in de wereld en in andere boeken. Ik hou daar wel van, mits het goed is gedaan. ‘Wat voor zin heeft een boek zonder aanhalingstekens?’ Kom maar op dan, Halliday.

Ik zal je t.z.t. laten weten hoe het me vergaan is voorbij pagina 1.