Beste Jur,
Onze Eeuw van boeken leek al na twee jaartallen te stagneren, door mijn toedoen, terwijl ik het spelletje nota bene zelf in gang heb gezet. Niet de boeken zorgden voor vertraging, maar de dobbelstenen. Leg ik straks uit. Eerst mijn boek voor het jaartal dat je me afgelopen september hebt aangereikt, 1934.
Beste Jur,
In de opera La morte d’Orfeo (1619) van Stefano Landi gaat Orfeus, de titel zegt het al een beetje, dood. Het beroemde omkijkmoment in de onderwereld is lang verleden tijd en na het verlies van Eurydice heeft Orfeus de drank en de vrouwen afgezworen. Bacchus mag niet op zijn verjaardag komen. Bacchus is not amused en heeft er de Continue Reading…
Beste Jur,
De lente is in het land! Wat heerlijk, wakker te worden in een zonbeschenen wereld en de grond te kunnen ruiken…
Wie ook in het land is: Ali Smith. Ze heeft een nieuwe roman, Winter, en morgenavond wordt ze voor publiek geïnterviewd in de Amstelkerk in Amsterdam. Ik zou er wel heen willen, maar ik zit dan een stukje verderop in het Muziektheater voor een nieuwe productie van Henzes moderne operaklassieker Das Floß der Medusa. (En ik kan dus ook geen wijn komen drinken bij jou thuis.) Continue Reading…
Beste Jur,
Afgelopen weekend hoorde ik in het Concertgebouw de wereldpremière van een nieuw dubbelconcert van Pascal Dusapin. Goeie componist, die Dusapin. Ook de naam van zijn stuk prikkelde mijn nieuwsgierigheid, omdat hij de opvallende titel geleend had van een modernistische Ierse roman: At Swim-Two-Birds van Flann O’Brien uit 1939.
Dat boek bestaat uit maar één hoofdstuk (lachen!) en heeft meerdere beginnen en Continue Reading…
Beste Jur,
Zoals je weet zijn engelen de boodschappers van God en bemiddelen ze tussen het aardse en gene zijde. Zoals ik tot voor kort niet wist zijn het er precies tweeënzeventig, althans volgens de kabbala, en hebben ze allemaal een naam. Ik kwam erachter dankzij de wereldpremière van 72 angels, een bijzonder werk voor kamerkoor en saxofoonkwartet van de Russisch-Amerikaanse componiste Lera Auerbach. Het duurde anderhalf uur en de tekst bestond uit niet meer dan die Continue Reading…
Beste Jur,
Terwijl ik op aanraden van de permanente secretaris van de Zweedse Academie naar Blonde on Blonde luister (heerlijke plaat) probeer ik erachter te komen waarom het leuk/niet leuk is dat Bob Dylan de Nobelprijs heeft gewonnen. Salman Rushdie heeft hem al hartelijk gefeliciteerd. Iemand wijst erop dat Dylan helemaal niet de eerste liedjesschrijver is die de eer te beurt valt, al kreeg Rabindranath Tagore hem wel degelijk voor drukwerk, het bundeltje Gitanjali. (Uit het voorgaande zou je kunnen opmaken dat India vierkant achter Dylan staat.) In de coulissen warmen dubieuze Continue Reading…
Beste Jur,
Volgens sommigen is Hart Crane de kraanvogel van de Amerikaanse interbellumpoëzie. Volgens anderen is dat te veel eer. Ik las van de week Atlantis, de laatste sectie van zijn eposachtige bundel The bridge (1930), omdat componist Robin de Raaff die tekst gebruikt heeft voor een (overigens erg geslaagd) oratorium dat afgelopen vrijdag in première ging.
Crane (1899-1932) verdeelt de meningen. Men is het erover eens dat hij briljante momenten kende, en die afwisselde met tenenkrommende, maar de richtingenstrijd Continue Reading…
Beste Jur,
Vorige week was ik in de schitterende Jahrhunderthalle in Bochum, een attractie op zich, voor een nieuwe productie van Alceste (1767) in de Ruhrtriennale. De barokopera van Gluck volgt de gemoedsbewegingen van een vrouw die besluit zich op te offeren voor haar echtgenoot. Een mooi en antiek gegeven, in dit geval gebaseerd op Euripides, maar die drie uur pakten helaas nogal larmoyant uit. Glucks muziek is boven twijfel verheven; het libretto is echter van dik hout; en de matige regie van Johan Simons bood geen soelaas.
Beste Jur,
Bij jouw opmerkingen over de onvergankelijke Alice en tijdloosheid moest ik denken aan nog iets dat door de tijd niet wordt meegevoerd: waanzin. De waanzinnige staat dwars in de tijd, als een rots in de stroom, hij is omspoeld door de tijd van zijn omgeving, maar bewoont die niet. Zijn enige klok is het tij van zijn gekte, die aanzwelt en wegebt – zo is het in ieder geval bij Lenz.
Het is niet helemaal toevallig dat ik aan Lenz moest denken, want gisteravond was ik in De Munt in Brussel om Jakob Lenz van Wolfgang Rihm te zien, een kameropera Continue Reading…