Beste Joep,
Toen ik vanochtend de vuilnis buiten zette, moest ik denken aan Delmore Schwartz. En aan het kamermeisje van het Columbia Hotel, kakelvers ontsproten aan jouw fantasie. Ik zie haar in de vroege morgen aankloppen op de hotelkamerdeur van de eens beroemde dichter. Eén keer, nog een keer. Ze doet voorzichtig open en steekt haar hoofd om de hoek van de deur en … treft een leeg bed aan. Waar zou mijnheer Schwartz zijn?
Continue Reading…Beste Jur,
Onze Eeuw van boeken leek al na twee jaartallen te stagneren, door mijn toedoen, terwijl ik het spelletje nota bene zelf in gang heb gezet. Niet de boeken zorgden voor vertraging, maar de dobbelstenen. Leg ik straks uit. Eerst mijn boek voor het jaartal dat je me afgelopen september hebt aangereikt, 1934.
Denkend aan Zwitserland
zie ik de bron van rivieren
droog in het literair
hoogland staan,
schreiend bij ijdele
gletsjermeren
mijn krasse kompaan
aan het peinzen slaan.
Beste Joep,
Ahem. Jouw verbijstering als het over de eigen parate kennis van de Zwitserse literatuur gaat, kan ik inmiddels delen. Toch kwam er uit mijn Bodensee wel, gelukkig, iets meer naar boven drijven dan alleen ‘Het tuinhuis’ van Thomas Hürlimann, dat ik jou inderdaad zou kunnen hebben aangeraden. In mij op kwam Continue Reading…
Beste Jur,
Roger Federer is in Rotterdam voor het tennistoernooi, dat zal je niet ontgaan zijn. Het schijnt een gekkenhuis te zijn daar in Ahoy. Vanavond speelt Federer de kwartfinale tegen ‘onze’ hoop in bange dagen, Robin Haase, en kan hij bij winst als oudste speler ooit nummer 1 van de wereld worden (het record is nu in handen van Agassi, die indertijd drieëndertig was).
Van de week zag ik een filmpje uit 1999, toen Federer voor het eerst meedeed in Continue Reading…
Beste Joep,
Prachtig streven: Ik ben dol op spelletjes. De regels scherpen we onderweg wel aan. De impliciete notie dat we van elk jaar van de twintigste eeuw een favoriet boek zouden hebben gelezen is niet eens overtrokken, al gaat het lastig worden in het eerste decennium denk ik zo. Het jaar 1976 doet als eerste The Selfish Gene van Richard Dawkins in mijn expliciete geheugen bovendrijven. Maar dat is non-fictie. Continue Reading…
Beste Joep,
Als liefhebbers van Anderlandse literatuur zijn wij meer dan ons lief is aangewezen op vertalers. Spaans, Frans, Italiaans werk pak je er nog wel eens bij in het origineel, maar het blijft geploeter (dan spreek ik voor mijzelf). De Franse dichter Yves Bonnefoy, wiens hoofdwerk Les planches courbes ik besprak op Tzum, was Continue Reading…
Beste Jur,
Terwijl ik op aanraden van de permanente secretaris van de Zweedse Academie naar Blonde on Blonde luister (heerlijke plaat) probeer ik erachter te komen waarom het leuk/niet leuk is dat Bob Dylan de Nobelprijs heeft gewonnen. Salman Rushdie heeft hem al hartelijk gefeliciteerd. Iemand wijst erop dat Dylan helemaal niet de eerste liedjesschrijver is die de eer te beurt valt, al kreeg Rabindranath Tagore hem wel degelijk voor drukwerk, het bundeltje Gitanjali. (Uit het voorgaande zou je kunnen opmaken dat India vierkant achter Dylan staat.) In de coulissen warmen dubieuze Continue Reading…
Beste Jur,
Herlezen is het echte lezen, vond Nabokov; pas als je het parcours hebt verkend, niet meer wordt afgeleid door de kuilen en kraters van je eigen onwetendheid, kun je de rit werkelijk op waarde schatten. Stijl, details, compositie. Verdraagt het boek die intense aandacht niet? Dan is het waarschijnlijk rommel. (Zoals Thomas Mann en Dostojevski.)
Nabokov, die zijn studenten tentamineerde op patronen in de gordijnstof van de vertrekken van romanprotagonisten, was streng in de leer. Maar hij heeft wel een punt. Ik herinner me nog goed hoe ik, nadat ik de huwelijksroman Light years van James Salter voor de eerste keer had gelezen, onmiddellijk terugbladerde en ademloos opnieuw begon; het boek werd er alleen maar beter van, en dat wordt het nog iedere keer: wat een wonder.
Continue Reading…
Beste Jur,
Vorige week was ik in de schitterende Jahrhunderthalle in Bochum, een attractie op zich, voor een nieuwe productie van Alceste (1767) in de Ruhrtriennale. De barokopera van Gluck volgt de gemoedsbewegingen van een vrouw die besluit zich op te offeren voor haar echtgenoot. Een mooi en antiek gegeven, in dit geval gebaseerd op Euripides, maar die drie uur pakten helaas nogal larmoyant uit. Glucks muziek is boven twijfel verheven; het libretto is echter van dik hout; en de matige regie van Johan Simons bood geen soelaas.